missing them

Im missing my parents...

Miss ko na sila nanay at tatay ko...

Last night, napanaginipan ko sila, magkakasama daw kami and very happy...hay naku..miss ko na talaga sila...


Nalulungkot ako kasi maaga akong naulila...hindi ko sila nakasama habang lumalaki ako..(teka lumaki nga ba ako?) or should I say tumatanda...nyway...basta yun na yun...

I lost my tatay when I was only 11 yrs. old..that time, hindi pa ako maxado affected kasi hindi naman nagkulang ang nanay ko ng atention sa akin...she has been always supportive to me...

My tatay died due to cancer of the lungs...


Three years ago, I lost my nanay...I wasnt there when she died, minutes lang daw ang pagitan...hindi ko siya inabutan na buhay...I was really devastated...sa dinami-dami ng araw, yung araw pa na iyon nagkaroon ng traffic...I felt so weak, dumb,and helpless that time...


Mas nahirapan akong makarecover ng mamatay si nanay...one, or two weeks i guess na hindi ako pumasok, I even went to a psychologist/..para matulungang ma-heal yung trauma...

Mahirap talaga...hanggang ngayon nga hindi pa ako nakakarecover totally,,,


Minsan nga, pag may nakakasabay ako sa sasakyan na mga batang may mama at papa, I cant help but cry inside my heart...I know how it feels to have nothing to share my feelings, my problems, my joys, and my love for them...

Walang nag-aalala sa akin kung gabi na ako dumating, kung kumain na ba ako, kung nilalagnat na ba ako....

One time nga naalala ko, nilalagnat ako non eh, I was really really weak and feeling cold, nasanay kasi ako na kasama ko nanay ko pag may sakit ako. And that first moment na nagkasakit akong wala sila, umiyak ako...as in nagtalukbong na lang ako ng kumot sa higaan para hindi nila makita na umiiyak ako...

Hayy...kaya sana, yung ibang bata, habang may parents pa sila, cherish every moment with them...say sorry for the wrongdoings and tell them that you love them...

Yun kasi yung mga frustrations ko na hindi ko nasabi sa kanila before they died...